Dit blog is bedoeld voor studenten Nederlands van de
Karelsuniversiteit, maar ik wil graag eens een uitzondering maken en
wel voor een uitzonderlijk persoon.
Ze is een telg uit een bekende Tsjechische familie en heet
Marie Šebová, maar nog uitzonderlijker is dat ze bij mij Nederlandse les
volgt en 87 jaar is. Nu wil ik haar niemand tot voorbeeld stellen, maar
wil wel gezegd hebben dat ze mij tien minuten voor het einde van de les al
vraagt om huiswerk. Dat doet ze met zoveel enthousiasme en gedrevenheid dat
haar medecursisten de opdrachten zonder wanklank accepteren.
Een paar weken geleden vroeg ze me of ze een verhaaltje
mocht inleveren. Dat mocht natuurlijk en het was zo ontroerend dat ik het
andere generaties niet wil onthouden. Het is goed te weten dat haar broer een
klein half jaartje geleden op 92-jarige leeftijd overleden is en dat ze zijn
spullen aan het opruimen zijn.
door Marie
Šebová
Vandaag
ga ik je jullie iets van de oude tijden vertellen, over de dingen, die ergens
in de rommelkamer, in de kelder of op zolder liggen. Ze hebben een eigen
geschiedenis. Maar wie weet, wat voor een?
Toen mijn
broer overleed, hebben wij, mijn nicht Ivana en ik, bij het schoonmaken van het
oude huis tonnen aan verschillende voorwerpen gevonden. Wat ermee te doen?
Ivana: "Alles moet weg". Ik zeg: "Niets mag weg". Het
resultaat is dat Ivana alles aan mij heeft overgelaten en nu heb ik kisten vol
boeken en tijdschiften en van alles en nog wat. Die wachten op mij en op
het moment waarop ik weet wat weggeworpen kan worden of wat bewaard moet
worden voor de toekomstige generatie.
Zoals de
twee Engelse boekjes van kolibrieformaat, 5,4 x 3,4 mm in leer
gebonden, die zich onder de voorwerpen bevonden, die hebben een story!
In
1914 was de familie van mijn moeder met vakantie in Misdroy, een eiland
aan de kust van de Oostzee, toen Duitsland, nu Polen. Mijn vader mocht mee
als verloofde van mijn moeder. De Eerste wereldoorlog brak kort na hun
aankomst in Misdroy uit en mijn vader moest terug om in het leger te dienen. Om
een lang verhaal kort te maken: hij moest naar het front in Rusland
en is daar in krijgsgevangenschap geraakt.
De
briefwisseling tussen de verloofden was regelmatig. Het was ook toegestaan om
conservenblikjes te sturen. Mijn moeder liet de bodem van het blikje
van een handwerker uitsnijden, vulde het met verschillende dingen
onder andere met een brief en deze boekjes en liet het blikje weer
dichtsolderen. Toen mij vader het blikje ontving, was hij heel blij, maar
hij besloot het voor later, voor periodes van erge honger te bewaren.
Toen die
tijd aanbrak en mijn vader dat blikje opende, was de honger weg en was hij de
allergelukkigste mens van de wereld. Tenminste, dat antwoordde hij ons toen wij
hem vroegen of hij niet teleurgesteld was geweest.
Zonder
deze geschiedenis zijn de boekjes zonder betekenis. Ik ben de laatste die weet
welke reis ze achter de rug hebben en wat ze meegemaakt hebben. Dat is de reden
waarom ik dit geschreven heb. Omdat de kinderen en de
kleinkinderen iets weten over het leven van onze voorvaders. Ik raad
jullie aan ook een klein briefje met de geschiedenis te sschrijven en het
te plakken op de voorwerpen die jullie bewaren. Misschien redden julie ze
daardoor van de ondergang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten