Overbodige rijkdom? door Professor Pekelder
Plaats
van handeling: Parijs. Gare du Nord. Tijd: 10.25 uur. De Thalys leunt als een
spinnende kater tegen perron 7, klaar voor vertrek. Ik probeer op mijn kaartje
de nummers van rijtuig en stoel te ontdekken. Ha, daar heb ik ze: wagon 13,
plaats 65. Even op mijn hand schrijven. Ik loop enkele tientallen meters over
het perron. Stap in en pers mijn grote lijf door het petieterige interieur van
deze Gallische boemel. 60, 62, 65. Ik check mijn hand. Op mijn zetel zit een
Frans gekapte blondine. Ik spreek haar in het Frans aan, zeggende dat dit MIJN
plaats is. Geprikkeld kijkt ze op en antwoordt in vloeiend Zuidnederlands:
"Wat zijn we weer precies vandaag". Ze staat op van haar plaatsje aan
het raam, ik ga zitten, zij gaat naast me zitten en kijkt voor de rest van de
reis demonstratief de andere kant op. De trein begint te rijden en ik begin te
mijmeren.
"Wat
zijn we weer precies vandaag", gaat het door mijn hoofd. Wat een zin, zeg!
Als dit geen overbodige rijkdom is… De enige vorm die hier niet overbodig is,
is precies. De rest is stilistische
franje: emotie, afstand, onvrede en glijmiddel. Het eerste woordje wat, de exclamatieve modus, met
bijpassende prosodie, is emfatisch en wijst dus op emotie. Zijn we, de pluralis, creëert afstand. Door mijn persoontje op te
lossen in meervoudigheid, loopt zij minder kans op ruzie. Het vierde woordje weer: dit is de eerste keer dat ik me
tot deze blondine richt, dus weer
heeft hier zeker niet de bijwoordelijke betekenis van 'opnieuw'. Het heeft veel
weg van een zogenaamde reinforcer,
een versterker die de onvrede van mevrouw uitdrukt. Vandaag is nog mysterieuzer. Het betekent in ieder geval niet
'vandaag', want dat wisten we al. Misschien is het een mitigator, een verzachter, een glijmiddel. U bent nu, vandaag, even
lastig meneer, maar ik ga ervan uit dat u verder een heel aangename man bent.
Tot
mijn aankomst te Brussel had ik iets om over na te denken, lekker onderuit, de
ogen dicht, om me beter te concentreren en vooral ook om me af te sluiten van
dat nukkige blondje.
