Pavlína flikt het weer, was een enthousiaste uitroep van docent taalverwerving, Jesse Ultzen. Zijn blijdschap is begrijpelijk, want Pavlína komt weer met iets voor de dag dat tot lezen en denken aanzet. Lees maar! Lees het maar vaker!!
Non-stop schouwburg
Er zijn echt weinig plaatsen waar ik me gelukkiger, rustiger en veiliger voel dan hier. Heel veilig, met al de mannen in hun zwarte colberts en politieagenten op elke hoek. Af en toe schiet me de gedachte te binnen, dat ik een emotionele vampier ben, maar dan begint een nieuwe voorstelling, golven van geluk en vreugde beginnen zich te verspreiden en ik voel me weer rustig.
Deze schouwburg sluit nooit. Toeschouwers komen en gaan, acteurs communiceren met het publiek, en Italiaanse pasta, Tsjechische karbonades of Amerikaanse hamburgers staan altijd klaar om te eten. De tijd speelt geen rol. Je kunt om één uur 's middags of ´s avonds komen en het spektakel gaat door. De voorstellingen zijn meestal gelijk, maar nooit absoluut hetzelfde.
De officiële dag begint met de aankomst van de bloemist. Ze speelt een bijrol. Ze verkoopt boeketten en nadat ze om vier uur naar huis gegaan is, neemt de bloemenautomaat haar rol over. Een paar acteurs kopen bloemen, mannen in zwarte colberts tonen elkaar hun kaartjes met namen en het gordijn gaat op. Eindelijk gaat de deur open. Eerst is er een jonge man met een laptoptas. Hij stopt, bekijkt de kaartjes en vindt zijn naam. Dan gaat hij naar de gelukkige zwarte man en schudt hem zijn hand. Ze wisselen een paar woorden en daarna gaan ze weg. Na de eerste man komt zo'n groep. Sommigen haasten zich, telefoneren en zien er moe uit. In deze groep is ook een jong meisje. Ze heeft een grote koffer en glimlacht. Haar vriend wacht altijd met een boeket bij de deur. Ze zoent hem op zijn mond, ze omhelzen elkaar en beginnen te praten, terwijl de rest van de mannen in zwarte colberts zenuwachtig wordt. Door de open plaatsen in de rij kunnen we jongens, meisjes, gezinnen en een paar vreemde kerels zien. De volgende groep is bont. Een paar mannen met laptoptassen, twee meisjes, een paar jongens en drie echtparen. De zwarte mannen hebben al hun schaapjes op het droge en gaan gelukkig weg. De laatste neemt de koffers van een oude dame en begint Engels te praten. Het toneel is nu bijna leeg. De bloemist bereidt zich voor op de volgende voorstellingen en de kerels staan te wachten. Dan klinkt een schreeuw en die wordt steeds luider. Er stromen families met veel koffers de deur uit naar buiten. Kinderen zijn ondeugdzaam en gelukkig, vaders groeten kerels en moeders proberen hun gezin te verplaatsen.
Als de deur voor het laatst opengaat, verschijnt de bemanning daarin. Een troep stewardessen en piloten. Ze verheugen zich op een vrije dag en ik verheug me op de volgende voorstelling. Het vliegtuig uit Amsterdam daalt om elf uur. De aankomsthal van het Praagse vliegveld, mijn regelmatige dosis emoties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten