De Batak zijn één van de ongeveer 70 oorspronkelijke volkeren in de Filipijnen. Ze wonen in het noordoostelijke deel van het Palawan, een relatief groot eiland in het westen van de Filipijnse eilandengroep. Er leven nog ongeveer 500 Batak.
Het is al een lange tocht door
het oerwoud geweest met een stamhoofd
en mijn gids. We moeten drie rivieren oversteken.
Na een twee uur gedurende tocht verschijnen de eerste hutjes. Enkele
kinderen spelen in de buurt in het bos
en ze volgen ons heimelijk. Ze verschuilen
zich achter de bomen. Het leven in
een klein dorpje stopt
terwijl iedereen alleen naar mij kijkt.
Het kloppend hart van het dorp wordt gevormd door vijf grote hutten waarvan de centrale die van het stamhoofd is. Ten
eerste word ik verwelkomd door Michael en zijn collega. Door de week werken
ze hier als leraren. De overheid is
er een onderwijsprogramma begonnen om de
scholing aan de nieuwe generaties van de volksstam te verzorgen.
De leraren spreken goed genoeg Engels
en daarom kunnen ze me helpen bij het communiceren met de
inheemse bevolking.
Ik ga naar het terras van de belangrijkste hut waarop de mensen zich ontspannen.
Ik kom en zeg ‘Hello!’ maar ze
zijn erg schuw en aan het begin reageren ze helemaal niet... ze staren gewoon. Ik besluit om mijn cadeautjes onmiddellijk aan te bieden. Ik open een plastic zak voor hen en ik begin alles uit te pakken. De cadeautjes
bevatten eten en drinken, zoals instantnoedels,
koffie, rijst en vervolgens
als kers op de taart - een aansteker. In het
begin zijn ze heel terughoudend
maar ze beginnen al snel te glimlachen, misschien omdat ik vriendelijk
ben. Een man naast het stamhoofd pakt als
eerste een aansteker om een sigaret uit een stuk van een oude krant te
rollen. Hij begint te roken
en te glimlachen. Iedereen voelt ze zich
nu meer ontspannen en ze stellen me maar één vraag: 'Wat is je doel hier?'. Het
komt als een groot verrassing maar ik antwoord: 'Ik
kom om iets
van jullie cultuur en manier van denken
te leren.'. ‘Buitenlanders komen zelden en als het gebeurt, nemen ze alleen foto’s
voordat ze vertrekken. We komen
nauwelijks buiten het dorp tenzij we bamboe of palmschors willen verkopen’, zegt het stamhoofd. Daarna zitten we in
een kring rond het vuur en ze vervolgen dat ze blij zijn met de steun van de regering . Vorig jaar kregen
ze ook hulp tijdens de uitbraak van malaria
en twee jaar geleden werd de school gebouwd.
Ik vraag de
stamhoofd hoe hij zo’n belangrijke positie gekregen heeft. Het lijkt op
een monarchie en de positie wordt aan zijn kinderen doorgegeven. De mensen
kunnen echter altijd verkiezingen houden zodat iemand zich kandidaat kan
stellen. Het is echter nog nooit eerder
gebeurd. Ik voel de echte autoriteit,
het respect en de ervaring die op vertrouwen gebaseerd is. Ik vraag iedereen wat
ze over interraciale huwelijken denken. Ze lachen me uit en vertellen me dat het
nogal onvoorstelbaar is dat een Batak-meisje een buitenlander zou huwen. Een
tiener zegt op een zeer grappige manier dat hij zijn vinger zou afsnijden als
een Batak-meisje met een vreemde trouwt. Ik ga door met grapjes te maken en ik zeg dat
ik opgelucht ben dat het zijn vinger zou zijn en niet de mijne. Iedereen barst in lachen uit. Afgezien van andere interessante onderwerpen, hebben we
ook een aantal kleine gesprekjes. Ik benadruk dat mijn cadeautjes bedoeld waren
om hun buik te vullen... niet hun longen. Humor is toch internationaal!
Nu
ga ik twee klaslokalen bezoeken die in hetzelfde bamboegebouw zijn. Er is geen
volledige muur tussen de twee klassen en daarom kan het vrij afleidend zijn tijdens
de lessen. De kinderen zijn al verzameld om naar de les te
gaan en ik ga hen helpen. Ze staren en glimlachen naar me. We leren hoe Tagalog
te schrijven en lezen op een zeer speelse manier in schoolboeken die door de regering
ter beschikking zijn gesteld. De sfeer is echt goed en de leraren gebruiken het
boek erg goed. We tekenen ook dingen uit het boek. Ik geef aan kinderen een les over hoe dieren in het Engels heten. We gebruiken plaatjes met schildpadden,
konijnen, honden ezv. Daarna zingen we
samen en ik leer ook hun dans. Ze zijn zo enthousiast!
Wat een ongelofelijke dag waarop
ik hun cultuur hier ontdekt heb. Ik ga terug naar de belangrijkste hut waar ik de
twee oudste leden van de stam ontmoet. Ik zeg mijn oprechte dank aan iedereen
en vertel hen dat ik veel geleerd heb. Ze zijn echt blij en de man met de
sigaret rookt nu al een nieuwe. Hij is blij met mijn aansteker. Ze nodigen me
uit om langer te blijven, maar ik moet mijn vliegtuig halen die mij
rechtstreeks naar nieuwe avonturen zal brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten